Een mens gaat langs de wegen,
vindt takken op zijn weg en twijgen,
maar de oude goden zwijgen,
geven hem hoogstens hun zegen.

Gewoonlijk verwringt hij wat buigzaam is,
stelt zich ten dienste wat blokkeerde,
past toe wat de natuur hem leerde,
vindt zwijgende goden geen groot gemis.

Maar in het koele ritme van zijn pas
ontbreekt soms spontaan de regelmaat:
de zwerver peinst of Hij bestaat
of toch zwijgend slechts een woordje was.

Hij beziet vragend de takken en twijgen
die ook op hun beurt blijven zwijgen
en met of zonder een Hoge zegen
stapt hij weer voort langs zon en regen.

 

Uit de gedichtenbundel “Dieptewerking” van Albert J. Kopmels

Aangebracht door Paul Linders