Over Marie Marthe en Bruno De Decker. Marie Marthe en Bruno zijn fiere ouders en grootouders. In deze fase van hun leven zijn zij nog steeds actief en tot hun interesse behoort de wandelsport.

De pelgrimstocht. Te voet van Saint-Jean-Pied-de Port naar Santiago de Compostela in september – oktober 2023.

We hadden reeds enkele jaren geleden het plan opgevat om samen de Camino Francés van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago te stappen. Eenmaal met pensioen maakten we dit plan concreet en zo vertrokken we in september 2023 om een maand (31 dagen) later in Compostela aan te komen.

Allebei zijn we ervaren wandelaars die geen bergen schuwen. Hetgeen we onderweg naar Santiago beleefden werd echter geen tocht zoals we dat gewoon waren, het werd de tocht van ons leven. We zijn zo onder de indruk dat we ons hoeden om een tweede camino aan te vatten. Al sluimert er reeds iets onderhuids: als een van de kinderen nu eens zin moest krijgen … ja, dan.

We hadden reeds enkele jaren geleden het plan opgevat om samen de Camino Francés van Saint-Jean-Pied-de-Port naar Santiago te stappen. Eenmaal met pensioen maakten we dit plan concreet en zo vertrokken we in september 2023 om een maand (31 dagen) later in Compostela aan te komen.

Allebei zijn we ervaren wandelaars die geen bergen schuwen. Hetgeen we onderweg naar Santiago beleefden werd echter geen tocht zoals we dat gewoon waren, het werd de tocht van ons leven. We zijn zo onder de indruk dat we ons hoeden om een tweede camino aan te vatten. Al sluimert er reeds iets onderhuids: als een van de kinderen nu eens zin moest krijgen … ja, dan.

De voorbereiding van onze tocht namen we heel ernstig. In het voorjaar werden de etappes en de erbij horende overnachtingen vastgelegd. Het voordeel van deze aanpak is uiteraard dat je nooit bekommerd hoeft te zijn om een slaapplaats te vinden. Nadeel is dat je elke dag de geplande route wel degelijk moet afstappen. Maar beiden zijn we tevreden over deze aanpak. Bij de opdeling van de etappes gingen we nooit over de schreef en de accommodatie was steeds naar wens. Een goede nachtrust vonden we erg belangrijk.

In de traditionele albergues sliepen we dus niet, maar het contact met medepelgrims was niettemin intens. ‘s Avonds ontmoetten we lotgenoten in de restaurants bij een pelgrimsmaaltijd en overdag kwamen we dezelfde mensen weer tegen en smeedden we mooie vriendschapsbanden. De vriendschap tussen pelgrims onderling en die met de lokale bevolking, zullen we niet gauw vergeten.

Ons motto ‘Less is More’ heeft letterlijk betrekking op onze rugzakken, die niet meer wogen dan 4 kg (plus drank) om de last op onze schouders tot een minimum te beperken. Het verraste ons dat het best mogelijk is om met beperkte middelen een volledige maand te leven. Figuurlijk staat ‘Less is More’ voor de onthechting van alles dat wij in onze westerse wereld als normaal beschouwen.

Aankomen aan de kathedraal van Burgos en vaststellen dat dit enkel gebeurde met onze twee voeten was een unieke gewaarwording. Over de hele camino gezien was het bijzonder mooi om te zien hoe bijna 800 km lang steeds verschillende beelden en gewaarwordingen op ons afkwamen. We begonnen de dag en wisten niet altijd wat ging opdagen: een dorpje, een bos, een rivier, een stad, mensen van over de hele wereld, een kerkje, La Meseta …

We zijn geoefende wandelaars en hebben – gelukkig – een zelfde wandelritme waardoor we deze tocht samen konden stappen. Toch ontsnapten ook wij niet aan de blaren. Marie Marthe heeft er enkele dagen behoorlijk pijn aan overgehouden. De goede zorgen van een lokale medische wachtpost brachten echter al snel redding.

Bij de contacten met andere pelgrims viel ons op dat we tijdens de eerste zeshonderd kilometer mensen uit heel de wereld mochten ontmoeten. We leefden onder gelijkgezinden met interesse voor afkomst en motivatie, maar ook voor stilte en betrokkenheid. De solidariteit tussen de pelgrims blijft ons bij. Het was ontroerend te zien hoe mensen hun uiterste best deden om elkaar te helpen. Vooral veel Amerikanen en Canadezen mochten we ontmoeten. Als koppel slaagden we erin met een grote openheid anderen te benaderen.

De laatste tweehonderd en zeker de laatste honderd kilometer veranderde de sfeer. Grote groepen Spanjaarden, ook scholen, stapten doelbewust op de eindbestemming, Santiago de Compostela, af. De contacten met de jonge mensen waren echter zeer positief. Voor onszelf was de weg het doel, eerder dan de eindbestemming, al wensten wij die natuurlijk wel te bereiken.

Een rustdag hebben we gelukkig niet in ons programma ingecalculeerd. Het ritme van de dagelijkse tocht zou er enkel door onderbroken worden. En uiteindelijk vonden we de tijd om de culturele hoogstandjes onderweg, zoals de kathedralen van León en Burgos, te bezoeken. Daartegenover stonden enkele saaie stukken zoals de aanloopstroken van León en die van Burgos. En we liepen ook een tijdje langs een autostrade in aanbouw. Maar ook zo’n ervaringen horen bij de camino, zegt men dan.

De ervaring was uniek. Nu we terug thuis zijn, hebben we vastgesteld dat de camino in ons aanwezig blijft omwille van de eenvoud van leven, de schoonheid van de natuur met zijn mooie vergezichten, de mensen en anderzijds de onthechting en de stilte. De herinnering blijft, niet alleen in ons hart, maar ook in meer dan 2000 foto’s.

Extra informatie

Wens je over deze pelgrimswegen met Bruno contact op te nemen, e-mail dan naar brunodedecker@hotmail.com.
Bekijk ook de steekkaart van de Camino Francés.