Naar Santiago de Compostela fietsen … Tja, hoe is het eigenlijk begonnen, hoe heeft de microbe mij te pakken gekregen om deze tocht te ondernemen, wat bezielt een mens om deze tocht aan te vatten, of het nu al stappend of met de fiets is?
Eigenlijk begon het bij mij in 1998, toen ik als fervent fietser een collega had die graag eens naar Lourdes wilde fietsen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want aan een dergelijke onderneming had ik nog nooit gewaagd of georganiseerd. Toch zei er in mij iets dat ik die tocht moest ondernemen en organiseren.
Iets in mij? Zou het komen omdat mijn moeder op 48-jarige leeftijd overleed en het haar droom was om ooit een keer naar Lourdes te gaan? Een droom, die ze nooit kon waarmaken. Ik veronderstel van wel. Het was een stille stimulans om dit te realiseren. Uiteindelijk zijn mijn collega en ik in 1998 voor de eerste keer naar Lourdes gefietst. Omdat het zo aantrekkelijk en uitdagend was, zijn er nog elf van dergelijke tochten gevolgd en dat om de twee jaar waarvan er ondertussen tien naar Lourdes gingen.
Maar Santiago … Nee, dat was nog niet in mijn gedachten opgekomen. In 2014 vertrok een collega-vriend te voet vanuit onze woonplaats Dendermonde naar Santiago. Elke dag zijn blog lezen was de hemel op aarde, alsof ik het zelf meemaakte. Het stimuleerde mij vooral om dit zelf per fiets te ondernemen. Door zijn voorbeeld kreeg de microbe ook mij te pakken. Ik nam mij voor om bij aanvang van mijn pensioen in 2018 de stap te zetten. Door serieuze blessures, knieprothese en privéproblemen moest ik de tocht uitstellen, maar met in het achterhoofd ‘uitstel is geen afstel’.
En zo kwam alles op zijn pootjes terecht en stelde ik 31 mei 2022 voorop om in mijn eentje met pak en zak te vertrekken naar Santiago. Met dit in het vooruitzicht leek het mij evenwel nuttig om als lid van het Vlaams Compostelagenootschap een infodag in Mechelen bij te wonen. Dat was een bijzonder interessante ervaring die ik iedereen die de tocht wil ondernemen, kan aanraden. Het is altijd nuttig om bijkomende tips te krijgen en ervaringen van anderen te aanhoren. Een goede voorbereiding is de sleutel om de tocht te doen slagen.
Ondanks mijn ervaringen met tochten deed het mij toch wel iets om in mijn eentje te vertrekken. Daar zat iets uitdagends in, niet alleen op sportief vlak maar deels toch ook op religieus vlak. Een uitdaging waarbij je niet weet wie je gaat ontmoeten, hoe het gaat verlopen, waar je gaat terechtkomen, wat je allemaal gaat meemaken en of je de tocht wel tot een goed einde kunt brengen. Allemaal vragen die voor het vertrek door je hoofd spoken.
Met voldoende trainingen en voorbereidingen stond ik voor 31 mei, de dag van mijn vertrek. Natuurlijk geen vertrek zonder afscheid te nemen van enkele dierbaren. Een afscheid dat mij tijdens de tocht is bijgebleven, vooral omdat ik uitgeleid werd door mijn kleinkind van anderhalf jaar op haar loopfietsje. Ze stuurde mij in ieder geval de goede richting uit en mijn avontuur was gestart.
De eerste dag had ik mij voorgenomen om toch wat kilometertjes te doen en naar Chimay te rijden, waar ik mijn eerste slaapplaats wel zou vinden. Ik had mij voorgenomen om vooraf helemaal niets te boeken. Zo had ik de mogelijkheid om ergens te verblijven waar het mij beviel en de afstand te bepalen op grond van de fysiek, het weer, de te bezichtigen plaatsen, de contacten, de mooie verblijven en vooral het moreel.
Mijn verdere etappes verliepen zeer vlot in een constant golvend landschap, waarbij de goede training vooraf haar vruchten afwierp. Op tal van plaatsen waar ik stopte, werd ik aangesproken over mijn onderneming en velen apprecieerden dit ten zeerste. Wat fijne gesprekken tot gevolg had. Veel van die gesprekken zijn mij heel goed bijgebleven.
Op de vijfde dag kwam ik een Australiër tegen die voor het eerst in Europa kwam fietsen, van Parijs naar Barcelona. Bij zijn aankomst was hij heel verwonderd dat wij hier rechts rijden en hierdoor raakte hij in de problemen op een rotonde in Parijs.
Onderweg heb ik vier platte banden gekregen, waarvan er eentje mij is bijgebleven. Toen ik bandenpech kreeg op een klim, kwam er een vrolijke dame, een leeftijdgenote, die precies nog stamde uit de tijd van de hippies, te voet naar boven met een oude damesfiets. Achteraan op de fiets zeulde ze blijkbaar haar hele hebben en houden mee. Toen ze merkte dat ik in de problemen zat, gooide ze er alles af en zocht ze haar herstellingsmateriaal. Van behulpzaamheid gesproken! Tijdens onze babbel vertelde ze dat ze vanuit Duitsland kwam en naar Santiago trok, maar vooraf een reünie zou hebben in een dorp waar ze tot haar 35ste als hippie had geleefd (mijn indruk was dus juist). Gezien ze maar één versnelling had, moest ze elke klim te voet doen, maar ze vertelde: “Ik heb tijd genoeg en ik geniet.” Chapeau!
Mijn fietsdagen passeerden met af en toe halve dagen rust voor bezienswaardigheden. Op 22 juni, na 2.256 km, kwam ik in Santiago toe. Ik ken ondertussen Lourdes al heel goed, maar deze tocht … die was voor mij de kers op de taart. Niet alleen vanwege de prestatie, maar ook vanwege wat er onderweg te zien was. Door de continue aankomst van de vele fietsers en stappers heerst in Santiago in ieder geval een heel andere sfeer. Een heel leuk en fijn gevoel. Bij mijn aankomst heb ik dan ook na de uitreiking van mijn diploma kunnen genieten van een babbel en koffie in de Huiskamer van de Lage Landen.
Als samenvatting kan ik stellen dat ik een zeer toffe rit gemaakt heb en dat ik blij ben dat alleen gedaan te hebben. Het lastigste van de rit was eigenlijk de hitte onderweg (meestal plus 30° en enkele dagen van 40°). De rest pas je aan volgens je eigen kunnen. Wat me ook opviel, was dat dit een volkomen andere streek was dan de gekende vakantiegebieden, veel eenvoudiger en met weinig weelde, maar met mensen die heel vriendelijk en behulpzaam zijn. Het herinnerde mij eraan dat er nog veel fijne, behulpzame en bezorgde mensen zijn. Bedankt!!!
Extra informatie
Bekijk ook de steekkaart van de Westelijke St.-Jakobsroute.
