Over Anne Verschoore. Toen ik in 2009 met wachtpensioen ging, stapte ik de Camino Francés. Ik begon symbolisch op 1 september (ja hoor, altijd les gegeven …). Een magische tocht! Sedertdien ben ik zoals zovelen gebeten door de camino. Elk jaar stap ik een stuk van een drietal weken, in Frankrijk, Spanje of Portugal. Unieke, inspirerende ervaringen: stap voor stap genieten; dankbaar zijn om zoveel gastvrijheid; mensen van overal mogen ontmoeten … Onvergetelijk!

De pelgrimstocht. Te voet van Porto naar Santiago langs de Caminho Português (Senda Litoral en Caminho da Costa) en de Camino Spiritual van 17 tot 29 juli 2019.

17 en 18 juli

Ik wandel grotendeels op een goed onderhouden vlonderpad langs de oceaan. Gele vlag aan de bewaakte stranden. Vierdubbele rijen golven komen aangerold. Zand stuift op. Prachtig! Een weelde aan bloeiende vetplanten en duinbegroeiing. Mijn hoogtevrees speelt mij parten! Af en toe moet je over lange bruggen over de ríos en rías die hier in de Atlantische oceaan uitmonden. Heel veilig, maar toch prevel ik aan één stuk door weesgegroetjes tot aan de overkant! In Caminha kan je kiezen: ofwel ga je verder via de Camino Central langs Valenga en Tui (nog zeven dagen naar Santiago) ofwel steek je de Río Minho over (met de ferry of met de Taxi Mar voor drie pelgrims tegelijkertijd) naar A Guarda in Spanje. Zo blijf je op de Camino Portugués da Costa en kom je na pas negen dagen aan als je verder de spirituele variant volgt.

21 juli

In Galicië is de afstand tot op de meter uitgerekend! Veel cruceiros. Een droom van een camino langs de oceaan. Een mooi uitzicht op de grillige rotskusten: baaien en inhammetjes en opeenvolgende groene berghellingen die naar zee afdalen.

23 juli

Een nieuwe albergue gereserveerd in Vigo Alta. Zo kan ik de volgende dag vroeg vertrekken naar Redondela, waar de Camino Central en de Camino da Costa samenkomen. Vanaf nu is het gedaan met de rust! Tachtig procent van de pelgrims kiest voor de Camino Central en slechts twintig procent voor de Camino da Costa en de Senda Litoral. Een heel ontroerend cruceiro met Johannes de Doper in de Jordaan met enkel een lendendoekje aan, en hoger, voor het kruis, Maria met Jezus in haar armen.

24 juli

Vlot de stad uit geraakt. Veel pelgrims op de Senda Litoral klagen over de ellenlange scheepswerven en industrie in Vigo. Daar heb je geen last van op de Camino da Costa! Je ziet de verlichte scheepskranen en de wirwar van autowegen rond Vigo links beneden. Boven overschouw je alles en je hoort alleen het gedruis en geraas! Wolkenslierten hangen over de Ria de Vigo met zijn vele mosselplatforms. In Redondela Pjotr en Ella weergezien, twee Poolse jongeren die mij vorig jaar geholpen hebben om een lange brug over te steken op de camino vanuit Lissabon. Dit jaar hebben ze minder tijd om te stappen. Ze vertrokken uit Tui.

25 juli

Feestdag van Sint-Jakob. Ultreïa! Veel wijngaarden onderweg naar Pontevedra. Twee verticale granieten palen, op twee meter afstand, daarboven een houten vlechtwerk waar de wijnstokken op groeien. Gemakkelijk om aan de druiven te werken. Plaats voor tachtig pelgrims in de albergue. Moet lukken. Pjotr en Ella zijn hier ook, maar wel ver voor mij. Na een uur aanschuiven krijg ik mijn bed! Nogal chaotisch verlopen door de regen. Onze albergue heet ‘La virgen peregrina, naar de patrones van de stad: Maria voorgesteld als pelgrim met Jezus op haar ene arm, in de andere hand een stok met kalebas en op haar hoed een sint-jakobsschelp. Ze wordt vereerd in een barokke kapel met als grondplan een sint-jakobsschelp: uniek op de camino!

26 juli

Ik ga niet verder langs de Camino Central, maar neem de ‘variante espiritual’ voor drie dagen. De eerste etappe gaat naar Armenteira. Een gelukkige keuze: een schitterende weg en weinig pelgrims. De twee vorige dagen waren eigenlijk van het goede te veel. Nog nooit zoveel cruceiros gezien, telkens een tikkeltje anders. Combarro heeft twee zandstranden aan de Ría de Vigo. Heel pittoresk de vissershuisjes met een lange rij hórreos langs het tweede strand en … Combarro heeft zeven cruceiros. Christus kijkt naar het land, Maria aan de andere kant kijkt naar de zee, zoals de vissersvrouwen die wachtten op de boten met hun mannen. ‘Cruceiros staan op magische plaatsen,’ lees ik op een bord, ‘vaak op kruispunten van wegen’ Hier konden geen heksen of heidense geesten meer samenkomen, de inwoners worden beschermd door Jezus aan het kruis.

27 juli

Naar Compostela trekken zonder regen: onmogelijk! Met mijn cape lijk ik wel Roodkapje, maar dan een oudere versie! Binnengevlucht voor de regen in Casa Chicha. Wat vroeg om te picknicken, maar het smaakt: een half Spaans stokbrood met jonge kaas, tomaat en cola. Droge sokken aangetrokken!

Door een bos van eucalyptussen. Geen beschutting. Alweer kletsnat! Klimmen. Ook mijn hielen worden nat nu. Het mag een wonder heten als ik zonder blaren arriveer! Pardoes verkeerd gelopen aan een cruceiro. Ik had het nog bewonderd (een met Adam, Eva en de slang onderaan).

Gelukkig klaart het op na de middag. Oef! In Vilanova de Arousa in de albergue beland. Hospitalero Emilio boekt mijn ticket voor de boot de volgende dag. Hij doet de was en droogt die. Hij geeft info over wat er te doen is: vanavond Fiesta de la cerveza even verder! Hij droogt de binnenzolen van mijn schoenen op een radiator! Goeie ziel, begaan met zijn pelgrims, een engel!

28 juli

Pas om 9 uur (volgens het getij van de zee) vertrekt de boot uit de haven van Vilanova de Arousa. Wie niet per boot gaat, heeft een lange stapdag voor de boeg: 36,7 kilometer naar Padrón. We varen tussen de mosselplatforms door. De mosselen kunnen het hele jaar door geoogst worden en worden al op de boot gereinigd en verpakt. De eilanden in de Ría de Arousa zijn ware paradijsjes, natuurgebieden met een hoge biodiversiteit. Aan de oevers staan heel wat cruceiros. Het zijn originele kruisen, maar ze stonden niet op deze plek. In 1971 werden ze naar hier overgebracht, voordien kwamen er geen pelgrims. Traditioneel kijkt Jezus naar de kant van de ondergaande zon (de nacht, de dood) en Maria naar de opgaande zon (het licht en het leven).

Een zalige boottocht: azuurblauwe lucht, water glinsterend in de zon, witte schuimende sporen in het kielzog van de motorboot. Volgens de legende van de translatio werd de stenen boot met het dode lichaam van Sint-Jakob hierheen geleid door een engel helemaal vanuit Israël naar Galicië, de streek waar de apostel Jakobus zou gepreekt hebben. De boot werd aangemeerd aan een Romeinse steen, bewaard onder het hoogaltaar van de Sint-Jakobskerk in Padrón. Voorbij de brug staat er een mooie fontein met een reliëf van de aangemeerde boot. Een lange rij wachtenden aan de albergue municipal. Op aanraden van de Poolse jongeren ga ik iets verder naar het Convento Franciscano de Herbón. Een geregeld leven hier: om 18 uur bezoek aan het klooster en de omgeving met Frai José, om 20 uur mis, om 20.30 uur avondmaal. Morgen om 6.30 uur opstaan, om 7 uur ontbijt en dat alles voor een donativo, een vrije bijdrage. Met het geld dat je geeft, wordt het eten bereid voor de pelgrims van de volgende dag. Frai José leidt ons rond met veel humor. Het retabel van het hoofdaltaar toont allemaal franciscanen: San Francisco, San Antonio, San Diego, Santa María de los Angeles … Het blijken allemaal steden in Californië, vroegere missies van de franciscanen. Het klooster produceert pimientos de Padrón in serres (de oorspronkelijke naam was pimientos de Herbón, meegebracht uit de missies), wijn en likeur. Wat hij ook meegeeft: de cruceiros zijn typisch voor Portugal en Galicië. Vroeger waren het de enige wegwijzers voor de pelgrims. Christus keek in de richting van Santiago. Oei! Ik zou dikwijls misgelopen zijn. De gele pijlen zijn makkelijker te volgen!

29 juli

Dichter bij Compostela lijkt het wel één processie van pelgrims, maar velen blijven plakken aan de eerstvolgende bar! Door eikenbossen. Een stuk van het authentieke pad: geplaveid met redelijk platte stenen. ‘Una calzada romana’ hoor ik achter mij. Cruceiros: sedert de uitleg van broeder José gisteren weet ik dat een cruceiro niet zomaar een kruisbeeld is, maar wel een kruis op een stenen zuil, een beetje zoals Cruz de Ferro op de Camino Francés.

De laatste dagen heb ik al verschillende keren gemaild en gebeld naar Hospedería San Martín Pinario, vlak naast de kathedraal in Compostela. Ze zeggen altijd: ‘Volzet, maar bel nog eens opnieuw, misschien zijn er mensen die afzeggen.’ Vanmiddag heb ik eindelijk geluk. Ik krijg de laatste kamer. Wat een meevaller! Ik jubel en zing het gebed van de middeleeuwse pelgrims: ‘Ultreïa, Ultreïa’ (steeds verder), ‘y sus eia’ (steeds hoger). ‘Deus adjuva nos’ (God zal ons helpen).

Mijn compostela gehaald in het peglrimsbureau. Niet lang hoeven aan te schuiven. Tiens, de kilometers op de Camino Espiritual tellen niet mee … Ik heb er wel genoeg vanuit Porto: 280 kilometer. Langer moeten aanschuiven om Santiago te groeten aan het hoofdaltaar. Dank je wel, Santiago, voor deze inspirerende, deugddoende camino! De kathedraal wordt nu binnenin gerestaureerd. Het vergulde hoofdaltaar staat in de steigers. Eén grote bouwwerf! Alles moet piekfijn in orde zijn voor 2021, het volgende Heilig Jaar.

Extra informatie

Wil je de blog van Anne over deze pelgrimsweg bekijken, klik dan op deze link.
Wens je over deze pelgrimsweg met Anne contact op te nemen, e-mail dan naar [email protected].
Bekijk ook de steekkaart van de Caminho Português.